سازمان حقوق بشر ایران، در گزارش سالانه جدید خود خبر داد در سال ۲۰۲۴ میلادی دست‌کم ۹۷۵ نفر در ایران اعدام شده‌اند که این عدد نسبت به سال پیش از آن با دست‌کم ۸۳۴ مورد اعدام، ۱۷ درصد افزایش یافته است.
در این گزارش اعلام شد که موجی از اعدام‌ها پس از کشته شدن اسماعیل هنیه، رییس دفتر سیاسی حماس در سفر به تهران آغاز شد و پس از کشته شدن حسن نصرالله، دبیر‌کل حزب‌الله، در حمله اسرائیل به بیروت، به اوج رسید.
از میان اعدام‌شدگان سال گذشته، محمد قبادلو و رضا رسایی، از زندانیان خیزش انقلابی مردم علیه جمهوری اسلامی، با اتهام قتل و بر اساس اعترافات اجباری اعدام شدند.
در این سال دست‌کم ۳۱ نفر، از جمله ۹ شهروند کُرد با اتهام‌هایی چون «محاربه، بغی و افسادفی‌الارض» اعدام شدند. همچنین جمشید شارمهد، شهروند ایرانی-آلمانی که یازدهم مرداد سال ۹۹ در سفری از آلمان به هند، پس از یک توقف سه روزه در دبی، از سوی ماموران جمهوری اسلامی ربوده شده بود، هفتم آبان، زیر حکم اعدام جان باخت.
محمود امیری‌مقدم، مدیر سازمان حقوق بشر ایران، گفت: «در حالی که توجه جهان به تنش‌های فزاینده بین ایران و اسرائیل معطوف بود، جمهوری اسلامی از نبود نظارت بین‌المللی سوءاستفاده کرد تا مردم خود را با اجرای روزانه پنج تا شش اعدام، به وحشت بیندازد.»
او تاکید کرد که مجازات اعدام همچنان «قوی‌ترین ابزار سرکوب سیاسی و بخشی از جنگ جمهوری اسلامی علیه مردم خود برای حفظ قدرت» است.
به گزارش منابع حقوق بشری، در حال حاضر حدود ۶۰ زندانی در سراسر کشور با اتهامات سیاسی یا امنیتی زیر حکم اعدام هستند که از جمله آن‌ها می‌توان به پخشان عزیزی، وریشه مرادی و شریفه محمدی، اشاره کرد.
بهمن ماه امسال، بیش از هزار و ۲۰۰ تن از جمله زنان زندانی سیاسی، فعالان زنان و فعالان علیه اعدام از ۴۴ کشور جهان، با صدور بیانیه‌ای خواستار پایان دادن به اعدام زنان در ایران شدند.
به قلم: رحمان.ف 1403
شعبه ۳۹ دیوان عالی کشور اعاده دادرسی مهدی حسنی و بهروز احسانی اسلاملو، دو زندانی سیاسی محکوم به اعدام، را رد کرد. این حکم به نگرانی‌ها درباره احتمال اعدام قریب‌الوقوع این دو زندانی سیاسی محبوس در زندان قزلحصار کرج دامن زده است.
مریم حسنی، دختر مهدی حسنی، یک‌شنبه پنجم اسفند از رد درخواست اعاده دادرسی پدرش از سوی دیوان عالی کشور خبر داد و در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «هر لحظه ممکن است حکم اعدام پدرم اجرا شود.»
او اضافه کرد: «وقتی یک بی‌گناه در زندان است، سکوت فقط طناب دار او را محکم‌تر می‌کند. امروز سکوت یعنی چشم بستن به ظلمی که شاید فردا سراغ خودتان بیاید. صدای پدرم باشید، قبل از اینکه دیر شود.»
احسانی و حسنی شهریورماه با حکم ایمان افشاری، رییس شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران، به اعدام محکوم شدند.
اتهامات مطرح‌شده علیه این شهروندان شامل «بغی، محاربه، افساد فی‌الارض، جمع‌آوری اطلاعات طبقه‌بندی‌شده و اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» است. از جمله مصادیق این اتهامات، «عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران» عنوان شده است.
احکام اعدام این زندانیان سیاسی ۱۹ دی در دیوان عالی کشور تایید شد و آن‌ها هفتم بهمن به زندان قزلحصار منتقل شدند.
احسانی هفتم آذر ۱۴۰۱ به دست ماموران امنیتی در منزل شخصی خود در تهران بازداشت و به بازداشتگاه وزارت اطلاعات، موسوم به بند ۲۰۹ زندان اوین، منتقل شد.
حسنی نیز ۱۸ شهریور ۱۴۰۱ هنگام خروج از کشور در زنجان بازداشت و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد.
آن‌ها پس از ماه‌ها بازجویی در بازداشتگاه این نهاد امنیتی به بند عمومی زندان اوین منتقل شدند.
احسانی ۶۴ سال سن دارد. حسنی نیز ۴۸ ساله، متاهل و پدر دو فرزند است و پیش از بازداشت، در حوزه املاک فعالیت می‌کرد.
افزایش اجرای احکام اعدام و صدور و تایید حکم اعدام برای زندانیان سیاسی در ایران طی ماه‌های اخیر، موجی از اعتراضات را در داخل و خارج از کشور برانگیخته است.
در آخرین نمونه از این اعتراضات، گروهی از فعالان مدنی اول اسفند در مقابل زندان اوین دست به تجمع اعتراضی زدند و با سردادن شعارهایی از جمله «نه به اعدام» و به آتش کشیدن طناب دار، خواستار لغو احکام اعدام زندانیان سیاسی شدند.
به گزارش منابع حقوق بشری، در حال حاضر دست‌کم ۶۰ زندانی در زندان‌های سراسر کشور با اتهامات سیاسی یا امنیتی زیر حکم اعدام هستند.
به قلم: رحمان.ف 1403
شرایط جسمی ناهید شیرپیشه، مادر دادخواه پویا بختیاری، به‌دلیل ادامه اعتصاب غذا و خودداری از پذیرش غذای زندان، نگران کننده است.
پویا بختیاری، از کشته‌شدگان اعتراضات خونین آبان ۹۸ است. او ۲۵ آبان ۹۸، پس از شلیک گلوله نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی به جمجمه‌اش در فاز چهار مهر‌شهر کرج کشته شد.
به گفته یکی از اعضای خانواده بختیاری، شیرپیشه دست‌کم هشت کیلو از وزن خود را از دست داده و با ادامه حبس در انفرادی زندان زنجان، از نظر روحی نیز در شرایط وخیمی قرار دارد.
او در اعتراض به خودداری مسوولان قضایی از انتقالش به زندان کچویی کرج و بیش از دو سال حبس در انفرادی و قرنطینه، در هفته‌های اخیر دو بار اقدام به خودکشی کرده و از دسترسی به خدمات پزشکی محروم مانده است.
صبا بختیاری، عمه پویا، شامگاه شنبه ۲۷ بهمن در گفت‌وگو با پادکست «سینما رکس» گفت شیرپیشه در زندان دو بار دست به خودکشی زده است.
او در این باره اعلام کرد که این مادر دادخواه پس از آن‌که به سلول انفرادی منتقل شد، تلاش کرد برای دومین بار اقدام به خودکشی کند و پرسنل زندان متوجه این امر شدند و نجات پیدا کرد.
منوچهر بختیاری و ناهید شیرپیشه، پدر و مادر پویا، پس از قتل او آشکارا با جمهوری اسلامی مخالفت کرده‌اند.
شیرپیشه تیرماه ۱۴۰۱ به دست نیروهای امنیتی بازداشت و به زندان کچویی کرج منتقل شد.
این مادر دادخواه در شهریور همان سال با حکم شعبه اول دادگاه انقلاب کرج، بابت اتهاماتی از جمله «اجتماع و تبانی و تبلیغ علیه نظام» به پنج سال زندان محکوم شد.
شیرپیشه نهم آبان ۱۴۰۱ از زندان کچویی کرج به زندان زنجان منتقل شد.
منوچهر بختیاری نیز پس از دادخواهی برای فرزندش بازداشت، محکوم و زندانی شده و دوران حبس خود را در زندان قزوین سپری می‌کند.
مهرداد بختیاری، عموی پویا، در ندامتگاه مرکزی کرج و آرین شیرپیشه، دایی پویا هم در زندان اوین در حبس به سر می‌برند.
مونا و احمد بختیاری، خواهر و عموی پویا نیز ماه جاری با پرونده‌سازی علیه خود در دستگاه قضایی جمهوری اسلامی مواجه شدند.
خانواده‌های دادخواه در سال‌های گذشته همواره تحت فشار و آزار جمهوری اسلامی قرار داشته و با احکامی همچون حبس، جزای نقدی و مصادره اموال مواجه شده‌اند.
به قلم: رحمان.ف 1403
ویدا ربانی، روزنامه‌نگار و زندانی سیاسی محبوس در بند زنان زندان اوین، قرار است با دستور دادستان تهران به زندان قرچک ورامین منتقل شود. حمیدرضا امیری، همسر این روزنامه‌نگار، اعلام کرد او در صورت انتقال به زندان قرچک دست به اعتصاب غذا خواهد زد.
امیری با انتشار مطلبی در اینستاگرام با عنوان «چرا دست از جان ما برنمی‌دارید؟» خبر داد به همسرش اعلام شده طبق دستور دادستان باید به زندان قرچک منتقل شود زیرا «حکم او توهین به مقدسات بوده و زندانی عمومی محسوب می‌شود».
همسر ربانی نوشت: «زندانیان عمومی ماهانه از مرخصی برخوردار هستند ولی مدت‌هاست که به او مرخصی داده نشده و وقتی درخواست مرخصی کردیم، اعلام کردند چون ویدا اتهامات امنیتی هم دارد، زندانی امنیتی محسوب می‌شود و نمی‌تواند مانند زندانیان عمومی از مرخصی برخودار شود.»
امیری با اشاره به اینکه از سه سال حبس همسرش تنها چهار ماه باقی مانده، افزود: «این انتقال برای ویدا که طبق دستور پزشک قانونی باید در محیط آرام و بدون تنش باشد، آن‌قدر سخت است که به من گفت در صورت انتقال دست به اعتصاب غذا خواهد زد.»
ربانی در اوایل حبس خود در سال ۱۴۰۱ از زندان قرچک به زندان اوین منتقل شده بود.
بسیاری از زندانیان در ایران به‌ناچار از اعتصاب غذا بهعنوان آخرین راه برای رسیدن به خواسته‌هایشان استفاده می‌کنند و جان خود را به خطر می‌اندازند.
آن‌ها اغلب در اعتراض به برآورده نشدن مطالبات خود، از جمله تاخیر در رسیدگی به پرونده و مراعات نشدن حقوقشان بهعنوان زندانی، دست به اعتصاب می‌زنند.
به قلم: رحمان.ف 1403
جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی محکوم به اعدام هم‌زمان با شصت‌ویکمین هفته کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» که در ۳۸ زندان کشور در جریان است، مقابل زندان اوین تجمع کردند.
گروهی از اعضای خانواده زندانیان سیاسی محکوم به اعدام، مقابل زندان اوین در تهران تجمع کردند.
آن‌ها در جریان این تجمع عکس‌هایی از زندانیان سیاسی محکوم به اعدام و پلاکاردهایی با شعار «لغو فوری حکم اعدام» به دست گرفتند.
پیش از این و در ماه‌های گذشته، تجمعات مشابهی در مقابل زندان اوین در تهران و دیگر شهرهای ایران شکل گرفته بود.
به قلم: رحمان.ف 1403