داستان حصر خانگی از دید زهرا رهنورد
زهرا رهنورد، همسر میرحسین موسوی و از رهبران جنبش سبز، یادداشتی به مناسبت چهاردهمین سالگرد آغاز حصر خانگی خود منتشر کرد و ضمن روایت جزئیات حمله نیروهای امنیتی به خانه‌اش و بازداشت او و میرحسین موسوی در بهمن ماه ۱۳۸۹ (آغاز حصر خانگی رهبران «جنبش سبز») نوشته است: «ماموران امنیتی با چشم‌بند و دهان‌بند و زنجیرهایی سنگین ما را به نقطه‌ای دور و زیرزمینی متروک بردند.»
پیش از این اطلاعاتی از شیوه نگهداری میرحسین موسوی و زهرا رهنورد در حبس خانگی از منابع مختلف منتشر شده، اما این نخستین بار است که یکی از این دو روایتی دست اول از چکونگی آغاز حبس خانگی و شیوه برخورد ماموران امنیتی منتشر می کند
او در این یادداشت که در سایت کلمه منتشر شده، نوشته که این برخوردها تنها شروع فشارها و تهدیدها نبود، بلکه «آنها ما را در نقطه‌ای دور به زیرزمینی متروک پرتاب کردند و از ما خواستند توبه و عذرخواهی کنیم.»
خانم رهنورد در این یادداشت «عذرخواهی و توبه» خود و همسرش را «ترجیع‌بند خواست حاکمان» توصیف کرده و نوشته: «حاکمیت دوست دارد زنان زندانی همچنان گمنام و بی‌نام و نشان در زندان‌ها بپوسند تا مبادا آوازه مقاومت‌شان موجب جهت‌گیری‌های اعتراضی جوانان و زن‌های دیگر شود.»
او در مورد تاثیر حبس خانگی خود و همسرش و چگونگی آغاز آن نوشته: «ما در یکی از پیچ‌های تاریخ میهن، در همین نزدیکی‌ها ربوده می‌شویم. ورودی کوچه بن‌بست اختر را ناگهان ده‌ها مأمور به تصرف در می‌آورند، و یک ماشین ون مدخل کوچه را می‌بندد، با پرده‌های سیاه‌رنگ و سرنشینانی با چشم‌هایی که گویی در کاسه خشک‌شده اند، با صدایی فلزی و بدنی ربات‌گونه و اسلحه‌هایی که گاه از شال کمرشان دزدکی سرک می‌کشد.»
به قلم: رحمان.ف 1403
